Πειρατεία (Μέρος 1ο)

Με αφορμή το κλείσιμο ενός ακόμα bittorrent tracker, σκέφτηκα να πω μερικά πράγματα σχετικά με την πειρατεία. Ο γνωστός torrentspy.com, προστέθηκε στη λίστα των tracker που δεν άντεξαν τη νομική δίωξη και τα πρόστιμα. Πριν λίγους μήνες έκλεισε και το demonoid, ίσως ένας από τους μεγαλύτερους tracker. Από πίσω φυσικά βρίσκεται ο RIAA, η οποία βλέποντας την αλματώδη πτώση των πωλήσεων στο χώρο της μουσικής και του κινηματογράφου, βάζει λυτούς και δεμένους για να περιορίσει το φαινόμενο... Μήπως όμως αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος για να περιορίσεις ένα παράνομο φαινόμενο? Γιατί η παρατεία είναι παράνομη, πώς να το κάνουμε. Δεν έχω σκοπό να σταθώ ούτε στο πλευρό των εταιρειών( δυστυχώς δεν διαθέτω καμία εταιρεία), αλλά ούτε και των χρηστών( που εκεί ανήκω και γω). Θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός και να εξετάσω τους λόγους και τις αιτίες που κάνουν το κόσμο να προτιμάει το "κλεμμένο"... Και η δικαιολογία οτι το κλεμμένο είναι πιο γλυκό, δεν στέκει... Αντίθετα κολλάει η παροιμία ότι μόνος καυγάς δεν γίνεται. Και οι δύο μεριές έχουν τα δίκια τους και το θέμα είναι το κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε και οι δύο μεριές τα λάθη μας... Μια παρατήρηση. Επείδη θεωρώ ότι το θέμα είναι πολύ μεγάλο και εξερτάται από το είδος του διακινούμενου υλικού, θα το χωρίσω ανάλογα με το είδος αυτό, αφού οι λόγοι είναι διαφορετικοί κατά περίπτωση.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το πιο πολυσυζητημένο, που αποτελεί και κορυφή του παγόβουνου και πάνω σε αυτό στηρίζονται και οι περισσότερες δικαστικές διαμάχες. Την διακίνηση μουσικής και ταινειών....
Όλοι μας σήμερα διαθέτουμε μια συλλογή μουσικής και ταινειών στο σκληρό μας δίσκο , 'η σε cd-dvd. Κάποια από αυτά είναι αντίγραφα αυθεντικών, αλλά η πλειοψηφία είναι κατεβασμένη από το internet. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό?
Η αντιγραφή οπτικοαουστικού υλικού δεν είναι κάτι καινούριο. Μάλιστα έχει αρκετές δεκαετίες ζωής. Συγκεκριμένα από την εφεύρεση του κασσετοφώνου. Δεν υπάρχει κανείς που δεν έγραψε έστω και για μια φορά σε κασσέτα ένα τραγούδι από το ραδιόφωνο,'η μια ταινεία από τη τηλεόραση. Και φυσικά όλοι μας δώσαμε κάποια στιγμή κάποια από αυτές τις κασσέτες σε φίλους, συγγενείς, γνωστούς. Έπειτα με την έλευση του cd, πολλοί τα αντιγράψαμε και πάλι σε κασσέτες, για να τα ακούμε στο walkman μας ή στο αμάξι. Και πάλι κάποιες από αυτές τις κασσέτες κατέληξαν σε άλλα χέρια. Το φαινόμενο αυτό είναι αθώο και αυθόρμητο. Και οι εταιρείες το ήξεραν. Ιδιαίτερα μερικές ήταν και από αυτές που εφεύρανε τα τεχνικά μέσα για να συμβεί αυτό. Γιατί όμως δεν έδιναν σημασία? Μα γιατί το φαινόμενο ήταν πολύ περιορισμένο. Σε πόσους πια θα μπορούσες να δώσεις μια κασσέτα σου? Σε 2, σε 5, σε 10? Άντε σε 20. ΚΑι φυσικά όλοι ήταν από το στενό σου περιβάλλον. Απειροελάχιστο ποσοστό σε σχέση με τις τότε πωλήσεις. Με την έλευση όμως των δικτύων p2p , αυτό το πάρε-δώσε ξέφυγε από τα στενά αυτά όρια. Τώρα η ανταλλαγή δεν περιοριζόταν από σύνορα και γνωριμίες. Μπορούσες να διαμοιράσεις σε λίγα λεπτά ένα αρχείο με κάποιον που δεν ήξερες κάν, και βρισκόταν στην άλλη άκρη της γής. Με την έλευση του NAPSTER, του πατέρα των p2p δικτύων, όλοι μπορούσαν να αποκτήσουν σε λίγο καιρό περισσότερα τραγούδια και από ότι θα διέθεται μέχρι τότε μόνο ένας πολύ μεγάλος ραδιοφωνικό σταθμός. Φυσικά σήμερα το ίδιο κάνουν και κάποια ραδιόφωνα, καφετέριες και club, αλλά αυτό δεν είναι στο θέμα μας... Εδώ μιλάμε για αφιλοκερδής και προωπική χρήση των αρχείων. Αν βγάζεις λεφτά από αυτά, δεν έχεις καμιά δικαιολογία να μην τα αποκτήσεις νόμιμα. Βλέποντας οι εταιρείες αυτή τη κατάσταση θορυβήθηκαν και άρχισαν να βλέπουν τις πωλήσεις τους να πέφτουν με γεωμετρική πρόοδο. Το αποτέλεσμα ήταν να μην βγάζουν τα κέρδη που είχαν και να αυξάνουν τις τιμές με αντίστοιχη πτώση της ποιότητας. Δεν μιλάω για ποιότητα της μουσικής ή της ταινείας. Αυτό είναι τελείως υποκειμενικό. Μιλάω για τη ποιότητα του παρεχόμενου υλικού. Αυτό αλυσιδωτή αντίδραση με τις εταιρείες να χάνουν ακόμα περισσότερα κέρδη,και τους χρήστες να επιδίδονται με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό στη πειρατεία. Γιατί όμως γίνεται αυτό και κατά πόσο είναι δικαιολογημένοι και οι χρήστες?
Είναι γνωστό στους καλλιτεχνικούς κύκλους ότι το μεγάλο κομμάτι των κερδών, δεν το παίρνουν ούτε οι καλλιτέχνες, ούτε οι μουσικοί και οι ηθοποιοί. Το παίρνει ο παραγωγός. Αυτό σημαίνει ότι τα κέρδη είναι υπέρογκα για τις εταιρείες . Σκεφτείται μόνο ότι καμιά εταιρεία δεν έκλεισε ακόμα, παρά την τεράστια πτώση των πωλήσεων!!! Άρα μιλάμε για υπερτιμολόγηση των προιόντων πέρα από κάθε φαντασία... Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι οι εταιρείες έχουν περιθώρια να μειώσουν τις τιμές. Και αυτή είναι και η μόνη λύση για να κερδίσουν ξανά πελάτες. Μαζί φυσικά και με αύξηση της ποιότητας και με σεβασμό στο πελάτη. Προσωπικά νιώθω ότι με κοροιδεύνουν όταν μου ζητάνε 15 ευρώ για ένα cd-single των τεσσάρων κομματιών , από τα οποία τα 3 είναι remixes του πρώτου. Δηλαδή 15 ευρώ για ένα τραγούδι... Ομοίως και για τις ταινείες. Ταινεία σε θήκη dvd-box και χωρίς τίποτα extra, τη θεωρώ το λιγότερο αρπαχτή. Όχι την ταινεία, την πώλησή της. Αντιθέτως οι ταινείες που δίνονται σε πολυτελής θήκες, με πολλά extra, συνεχίζουν να κάνουν καλές πωλήσεις (έχω και εγώ αρκετές τέτοιες, π.χ. LoTR, Indiana Jons, Matrix κ.α.).Τι σημαίνει αυτό? Ότι ο κόσμος θέλει ποιότητα. Αυτή λοιπόν είναι η κίνηση που πρέπει να κάνουνε οι εταιρείες. Όλα τα υπόλοιπα είναι νταιλίκια. Είναι σαν να έχω μαγαζί με σκάρτα , ή υπερτιμημένα προιόντα και να αναγκάζω με τη βία τους πελάτες να μπαίνουν στο μαγαζί μου και να ψωνίζουν.....
Ας πιάσουμε όμως και την πιο σημαντική πλευρά, αυτή των χρηστών... Κάθε χρήστης έχει και μια δικαιολογία της πράξης του. Κάποιες από αυτές είναι όντως βάσιμες και θα έπρεπε να ληφθούν σοβαρά υπόψιν από τις εταιρείες . Κάποιες άλλες όμως είναι αστείες, και κανείς δεν τις αναφέρει, ούτε και θέλει να τις παραδεχτεί. Όντως οι περισσότεροι από εμάς δεν είναι πλούσιοι και σίγουρα δύσκολα θα δίναμε 20 ευρώ για ένα cd ή και περισσότερα για μια ταινεία. Πόσοι όμως από τη μουσική που έχουμε κατεβάσει πραγματικά την ακούμε? Και πόσες από τις ταινείες που έχουμε τις βλέπουμε παραπάνω από μια φορά? Ακούω από φίλους και γνωστούς να μιλάνε για συλλογές mp3 της τάξεως των δεκάδων χιλιάδων και των εκατοντάδων ταινειών. Συγγνώμη αλλά πότε ακριβώς θα προλάβει κανείς να ακούσει όλα αυτά τα τραγουδια ή να δεί όλες αυτές τις ταινείες? Και τελικά πόσα από αυτά τα mp3 του αρέσουν πραγματικά και δεν τα κατέβασε επειδή ήταν απλά μερικά κλικ κόπος? Μήπως δηλαδή και εμείς έχουμε πέσει σε μια καταναλωτική μανία που γιγαντώνεται και από το ανύπαρκτο κόστος?Πολλοί λένε το γνωστό, ότι αυτά τα τραγούδια έτσι και αλλιώς δεν θα τα αγόραζα. Μα τότε σημαίνει ότι δεν σου αρέσουν.... Οπότε τι τα κατεβάζεις? Ομοίως καταρρέει και μια άλλη δικαιολογία. "Έλα μωρέ τώρα που θα πληρώσω κιόλας για να ακούσω αυτή την ατάλαντη.... Μα και τζάμπα που θα την κατεβάσεις, πάλι δεν θα την ακούσεις.
Που θέλω να καταλλήξω με όλα αυτά? Ότι πρέπει καταρχήν να είμαστε φειδωλοί στο τι κατεβάζουμε. Το ότι μπορούμε να κατεβάσουμε τζάμπα τα πάντα, δεν σημαίνει οτι πρέπει και να το κάνουμε. Τουλάχιστον αφού γινόμαστε πειρατές, ας έχουμε κάποιο σοβαρό λόγο. Επίσης καλό είναι τη ποιοτική και φτηνή μουσική και ταινεία να την υποστηρίζουμε, αγοράζοντάς τη. Ιδίως μουσική που προέρχεται από μικρούς και όχι τόσο διάσημους καλλιτέχνες. Άντε να κλέψεις τη Μαντόνα, πές δεν θα της λείψουν κιόλας. Αλλά ένα μικρό ελληνικό συγκρότημα που παλεύει για να βγάλει έναν δίσκο και να γίνει γνωστό μέσα από αυτόν, και μας αρέσει η μουσική του, καλό είναι να το στηρίξουμε. Όπως επίσης και όσες ταινείες βγαίνουν με πλούσιο παρελκόμενο και μας αρέσου φυσικά. Έτσι θα δείξουμε και στις εταιρείες ότι αν μας δείξουν ότι μας σέβονται, θα κερδίσουν και αυτές. Και τέλος πρέπει να μάθουμε ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι τσάμπα. Αρκεί να αξίζει. Όταν κάτι το κρατάμε στα χέρια μας και το χαιρόμαστε, τότε αξίζει να δώσεις λίγα χρήμματα για αυτό. Ακόμα και αν στερηθείς δυό-τρεις καφέδες. Όποιος π.χ. έχει πάρει την extended συλλογή του άρχοντα, καταλαβαίνει τη διαφορά μεταξύ αυτών και μερικών μερικών γραμμένων dvd που θα καταλήξουν σε χάρτινες θήκες σε μια γωνιά. Θα μπορούσα να γράψω δεκάδες ακόμα πράγματα, αλλά νομίζω ότι ήδη έχω γίνει κουραστικός.Η ουσία λοιπόν είναι μία. Μπορεί η πειρατεία να μην είναι κλοπή με την έννοια που την παρουσιάζει η RIAA στα διαφημιστικά της κλιπάκια, αλλά και εμείς έχουμε αποκτήσει πια μια νοοτροπία να τα θέλουμε όλα τζάμπα και αυτό δεν είναι και ότι καλύτερο.Ας δείξουμε στην κάθε εταιρεία , ότι όταν μας σέβονται , τους σεβόμαστε και μείς. Αλλιώς ότι και να κάνουνε οι εταιρείες, μα και τον ίδιο το πρωταγωνιστή να σου δίνουν δώρο μαζί με την ταινεία, εμείς θα είμαστε κολλημένοι με την αντιγραφή....
Πριν κλείσω, θα ήθελα να θίξω κάτι τελευταίο. Τα κλειδώματα. Τα θεωρώ παντελώς γελοία, διότι παρεμποδίζουν το νόμιμο χρήστη. Έχω κάθε δικαίωμα να πάρω αντίγραφο του προιόντος, όπως επίσης να το αναπαράγω σε οποιαδήποτε συσκευή θελήσω. Το να μου απαγορεύει π.χ. η sony να κάνω mp3 ένα cd για να το ακούσω σε δικό της κιόλας mp3οφωνό της, είναι το λιγότερο αστείο.
Στο δεύτερο μέρος θα σας μιλήσω για την πειρατεία λογισμικού. Ελπίζω με λιγότερα λόγια και το συντομότερον δυνατό....

Φιλία μετά το χωρισμό???

Σήμερα μιλούσα με έναν φίλο μου, που πριν δύο μήνες ξεκίνησε μια νέα σχέση. Μιας και είχα καιρό να μιλήσω μαζί του, από τα Χριστούγεννα συγκεκριμένα, αρχίσαμε να λέμε τα νέα μας από τότε. Όταν η κουβέντα έφτασε στη Κ.Δευτέρα, του λέω αυθόρμητα, που πήγατε με την Κ.? Α, μου λέει δεν βγήκαμε μαζί. Πήγα με την Ι. για ουζάκι. Του λέω, δεν εννοείς την πρώην σου? Ναι ρε μ'αυτήν πήγα, μου λέει. Κάγκελο εγώ.
Λοιπόν ειλικρινά αυτή την στάση, την οποία παραδόξως την ακούω από αρκετούς, δεν μπορώ να την καταλάβω. Όσες φορές και αν έχω χωρίσει στη ζωή μου, ο χωρισμός ήταν οριστικός. Διαγραφή τηλεφώνων, και διακοπή κάθε είδους επικοινωνίας. Ούτε καφέδες, ούτε μηνύματα, ούτε τηλέφωνα σε γιορτές και γενέθλια. Φυσικά το ίδιο ίσχυε και από την απέναντι πλευρά τις περισσότερες φορές. Και κάποιες λίγες που μου το πρωτείνανε, μου φαινόταν ποιο πολύ σαν ειρωνία, παρά σαν κάτι θετικό.
Όσες φορές χώρισα, αυτό που ακολουθούσε ήταν μια ψυχοφθόρα μάχη για να ξεχάσω το εκάστοτε πρόσωπο. Είναι δυνατόν λοιπόν να δυσκόλευα οικιοθελώς αυτή τη μάχη ακόμα περισσότερο, έχοντας την άλλην να μου θυμίζει διαρκώς τη παρουσία της? Ίσως μερικοί να μου πούνε ότι εξαρτάται από το είδος του χωρισμού και το είδος της σχέσης. Σίγουρα αν κάποιος κάνει μια σχέση 2-3 μηνών, η οποία ήταν απλώς χαβαλέ και σεξ, να μπορεί πραγματικά να κρατήσει μια επικοινωνία χωρίς να του προκαλλεί πόνο. Αλλά και πάλι αυτό δεν το λές φιλία.... και δύσκολα μπορεί να γίνει. Όσο αδιάφορος και αν είναι κάποιος με το σύντροφό και όσο και αν το έβλεπε για αστείο αυτό που είχαν, πόσο άνετα μπορεί να νιώθει όταν τον ακούει να του διηγήτε τα νέα του ερωτικά κατορθώματα? Δηλαδή να κάτσω εγώ να ακούω από την πρώην μου, μετά από 4,5 χρόνια σχέσης, το ποιον γουστάρει και πόσο καλός είναι στο κρεββάτι? Αυτό το θεωρώ το λιγότερο μαζοχισμό αισχίστου είδους. Ακόμα χειρότερα αν η σχέση ήταν ουσιαστική, πολύχρονη και με σχέδια για το μέλλον. Εκεί τι να πείς? Θα κάνεις φίλο αυτόν που ξεπούλησε όλα τα όνειρα που κάνατε μαζί? Πέρα από αυτό, αυτού του είδους οι σχέσεις τελειώνουν συνήθως με πολύ άσχημο τρόπο, που κάνει την ιδία της φιλίας ακόμα ποιο περίεργη. Είναι σαν να μου λένε ότι θα πάω να κάνω φίλο μου, αυτόν που μου την έφερε, που με πλήγωσα, που έπαιξε με τα συναισθήματα που επένδυσα σε αυτόν. Εσείς θα τον κάνατε φίλο? Μάλλον στο ξύλο θα τον σπάγατε. Η μόνη περίπτωση που μπορεί να κρατήσει κάποιος επαφή, είναι γιατί αποσκοπεί σε κάτι. Είτε επανασύνδεση, είτε εκδίκηση. Και τα δύο είναι εξίσου άσχημα. Το πρώτο γιατί σπάνια πετυχαίνει και συνήθως πληγώνεσαι περισσότερο, αφού εκεί που ελπίζεις, σκάει μύτη το νέο φλερτ και εσύ κάθεσαι και ακούς πράγματα που σε κάνουν να θέλεις να πέσεις από το παράθυρο. Το δεύτερο πάλι, γιατί όλοι ξέρουμε τις συναίπειες τησ εκδίκησεις. Κρύο πιάτο με εξίσου κρύα ικανοποίηση....
Ορμόμενος από μια πρόσφατη σχετικα εμπειρία μου θα πιάσω το θέμα και από μια άλλη οπτική γωνία. Του να είσαι εσύ ο επόμενος μια τέτοιος σχέσης και να πρέπει να ανεχτείς τη φιλία του πρώην που θα μπαινοβγαίνει ανάμεσά σας και έχει το θράσος να βγαίνεται και παρέα.. Δηλαδή,εγώ, η κοπέλα μου και ο πρώην της. Τι αλλοπρόσαλλη τριάδα..... Καταρχήν όλοι έχουμε μέσα μας μια τάση να αντιπαθούμε τους πρώην των άλλων..... Ποιός θέλει ένα σύντροφο που να του λέει κάθε τρείς και λίγο τι έκανα με όλους/λες τους άλλους? Πόσο μάλλον να είσαι υποχρεωμένος να τον τρώς και στη μάπα. Και έρχονται οι τσακωμοί, οι ζήλιες και οι φασαρίες. Έχω πετύχει περίπτωση του να τα φτιάχνει κάποιος με τη φίλη της πρώην του και ο φίλος του με τη πρώην του και όλοι μαζί να βγαίνουν για ποτό. Τι στο καλό να κάνουν? Πέραν του ότι ο φίλος μου τα έφτιαξε με την δικιά μου, που σημαίνει ότι μπορεί να τη γούσταρε και όσο ειμασταν μαζί, πράγμα ανεπίτρεπτο σε μια αληθινή φιλία, το όλο σκηνικό δεν είναι κομματάκι άρρωστο? Επιστρέφοντας και σε αυτό που είπα πρίν, για τη σκόπιμη φιλία, ποιος θα ήθελε να έχει ανάμεσα στα πόδια του κάποιον που περιμένει την ευκαιρία να πάει με την κοπέλα του? Θα μου πείτε ας, είσαι καλύτερος, να μην τον επιλέξει. Μα άμα η σχέση που είχανε ήταν μεγάλη και σοβαρή και η τύπισσα δεν τον έχει ξεπεράσει, όσο και να προσπαθώ, ποτέ δεν θα είμαι σίγουρος. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα με τέτοια περιστατικά...
Σίγουρα όλα αυτά είναι προσωπικές μου σκέψεις και κάποιος άλλος να τα βλέπει διαφορετικά. Εγώ πάντως δεν κατάφερα ποτέ να κάνω κάτι παρόμοιο. Όλα τελείωναν ολοκληρωτικά. Ίσως γιατί όλες μου οι σχέσεις είχανε άσχημο τέλος και κανείς δεν θα ήθελε να ρίξει τα μάτια του επάνω σε έναν άνθρωπο που του φέρθηκε προδωτικά, ύπουλα, και του προκάλεσε τόσο πόνο. Ακόμα όμως και σε αυτές που φέρθηκα εγώ έτσι, θα ήταν θράσος μου και να ζητήσω κάτι τέτοιο από τη κοπέλα που πλήγωσα.....Ίσως το μόνο που θα εισέπραττα ως απάντηση να ήταν ένα ηχηρό χαστούκι, που θα το άξιζα και για ότι έκανα, αλλά και για το θράσσος μου να παραστήσω το φίλο.....

Φοιτητικές Εκλογές -Φοιτητικό πανηγυράκι

Σήμερα σε όλη την Ελλάδα οι φοιτητές ψηφίζουν την παράταξη που τους εκφράζει περισσότερο και βοηθάει στην αναβάθμιση της κάθε σχολής. Ένα κατοχυρωμένο δημοκρατικό δικαίωμα που έχει ο κάθε φοιτητής στα χέρια του για τη βελτίωση των σπουδών του. Ωραία η θεωρία, αλλά δυστυχώς η πράξη είναι κομματάκι διαφορετική....
Προσωπικά έχω πάψει εδώ και πολύ καιρό να ελπίζω σε κόμματα και να πιστεύω τα λεγόμενα των πολιτικών. Από μικρός μου έμαθαν οι γονείς μου, ότι το κόμμα δεν είναι σαν την ποδοσφαιρκή ομάδα. Γεννήθηκα π.χ. δεξιός ή αριστερός, και έτσι θα μείνω μέχρι να πεθάνω. Ούτε με ανάγκασαν να ακολουθήσω τις δικές τους πολιτικές πεποιθήσεις. Αυτό πιστεύω είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα με τους ψηφοφόρους σήμερα. Κανείς δεν κοιτάει το έργο της εκάστοτε κυβέρνησης, κανείς δεν μελετάει τις προγραμματικές δηλώσεις των πολιτικών και φυσικά κανείς δεν δίνει σημασία στο πόσα από όσα υποσχέθηκαν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν. Και ακόμα χειρότερα, το πόσα αρνητικά κάνανε, που για ένα περίεργο λόγο, "ξέχασαν" να τα αναφέρουν προεκλογικά, ή κατηγορούσαν άλλες κυβερνήσεις όταν τα έκαναν. Παρόλα αυτά, από τους νέους περιμένεις μια διαφορετική αντίληψη. Για αυτό το λόγο όταν πέρασα στο πολυτεχνείο, περίμενα από τις φοιτητικές παρατάξεις μια διαφορετική νοοτροπία. Δυστυχώς όμως είναι ακριβώς η ίδια κατάσταση, να μην πώ και χειρότερη... Βέβαια οι παρατάξεις δεν έχουν τη δύναμη των βουλευτών για να κάνουν τα ρουσφιέτα που κάνουν εκείνοι, αλλά πάλι έχει βρεθεί ο τρόπος για να πετύχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Την ψηφοθηρία. Δωρεάν πάρτυ, εκδρομές σε εξεφτελιστικές τιμές, υποσχέσεις για δήθεν ανατροπές του εσωτερικού κανονισμού της κάθε σχολής, πέρασμα μαθημάτων, κρατημένες θέσεις για μεταπτυχιακά και διδακτορικά (με τις ευλογίες των ομο'ι'δεατών καθηγητών), με αποκορύφωμα όλων αυτών, την μέρα των εκλογών. Από το πρωί σπάσανε τα τηλέφωνα από "φίλους"-ψηφοφόρους (τώρα τη θυμηθήκαν τη φιλία) για το αν θα κατέβω να τους ψηφίσω και το τι θα κερδίσω από αυτό. Μέχρι και να έρθουν να με πάρουν από το σπίτι μου προσφέρθηκαν. Τα ποιο τραγελαφικά όμως τα είδα για μια ακόμη χρονιά όταν πάτησα στη σχολή. Χιλιάδες αφίσες που κάνανε το πολυτεχνείο αγνώριστο και το οποίο φυσικά αύριο θα έχει γίνει σκουπιδότοπος, στερεωφωνικές εγκαταστάσεις που θα ζήλευε ακόμα και ραδιοφωνικός σταθμός, εισητήρια για δωρεάν πάρτυ, BBQ με δωρέαν όλα, και φυσικά δεκάδες μικρούς πολυτικάντηδες, που υπόσχονται ακόμα και πτυχίο άμα στηρίξεις τη παράταξη τους. Για μένα όλα αυτά φαντάζουν απίστευτα γελοία, και δεν τα περίμενα από μορφωμένους νέους, οι οποίοι δεν νοιάζονται για τη σχολή ούτε στο ελάχιστο, παρά μόνο για τη μετέπειτα καριέρα που θα τους εξασφαλίσει η συμμετοχή τους στη εκάστωτε παράταξη. Το πιο αστείο από όλα είναι το ότι καμία παράταξη δεν παραδέχεται ότι είναι χρηματοδοτούμενη από το αντίστοιχο κόμμα και ουσιαστικά υπάρχει μόνο και μόνο για να προετοιμάσει μελλοντικά στελέχη και ψηφοφόρους. Το αποτέλεσμα φυσικά αυτής της κατάστασης είναι και το χειρότερο πρόβλημα. Από πρίν μιλήσει κάθε παράταξη, ξέρεις εκ των πρωτέρον τι θα πεί. Αν συμπορεύεται με το κυβερνων κόμμα, θα λέει πάντα ναι. Αλλιώς θα κάνει αντίδραση. Φυσικά δεν μιλάμε για επικοδομητική αντίδραση που θα προτείνει βελτιώσεις και αλλαγές. Αντίδραση απλά για την αντίδραση. Έτσι και αλλιώς το ίδιο κάνει και η κάθε αντιπολίτευση. Αντιδρούμε απλά για να ρίξουμε τη κυβέρνηση και να βγούμε εμείς. Δεν έχει φυσικά καμία σημασία το ότι και μεις μετά θα κάνουμε τα ίδια. Το ίδιο ισχύει και στις παρατάξεις. Μικροπολιτική, καυγάδες, σπιουνιές,. δολιοφθορές, αλλά για τη σχολή ούτε κουβέντα. Πάρτυ οι μέν, αντι πολεμικά συλλαλητήρια οι δεν, και δεν πειράζει που δεν δουλεύουν ούτε καν οι τουαλέτες...., που δεν έχουμε καν βιβλιοθήκη... Αυτά είναι λεπτομέρειες. Σημασία έχει να αναμεταδώσουμε στους συμφοιτητές μας αυτά που μας είπαν οι αρχηγοί μας. Και όσο πιο πιστά και τυφλά το κάνουμε, τόσα περισσότερα λεφτά θα πέσουν στις παρατάξεις και πιο πολλές πιθανότητες θα έχουμε να μπούμε σε κυβερνητικές και ανώτερες δημοσιουπαλληλικές θέσεις αργότερα....
Για αυτό λοιπόν μην απορούμε για τα χάλια της παιδείας μας. Ούτε για το αίσχος που επικρατεί στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ. Όσο κυβερνούνε παρατάξεις τις σχολές (με τις ευλογίες κοσμητώρων και πρυτάνεων), όσο ο καθένας μας ψηφίζει με βάση το κόμμα του, το προσωπικό του συμφέρον, τα πάρτυ για ρίξει καμιά γκόμενα και τις φιλίες του και όχι με βάση τη δουλειά που γίνεται στο εσωτερικό της σχολής, η κατάσταση θα χωλένει όλο και περισσότερο στην εκπαίδευση. Και το χειρότερο είναι, ότι θα έχουμε μια νέα γενιά, ακριβώς με τα ίδια κοντόφθαλμα και συμφεροντολογικά μυαλά με τις προηγούμενες.....

Υ.Γ. Φέτος αποφάσισα να μην πάω σε κανένα πάρτυ παράταξης. Βαρέθηκα τις ψωνισμένες χαζογκόμενες που κουβαλάνε η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ για να μαζέψουν κόσμο, βαρέθηκα τα ίδια αριστερά τραγούδια και τα φτηνά σουβλάκια από σκύλο των κνιτών και των αγωνιστών του καναπέ.... Όπως λέει και το ρητό: " Όταν είσαι νέος, ξεκινάς με όνειρα να αλλάξεις το κόσμο. Τελικά καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια στην τηλεόραση....". Τελικά το αποφάσισα. Θα παίξω SIM-CITY. Τουλάχιστον εκεί θα φτιάξω ένα κόσμο όπως των θέλω εγώ και όχι τα συμφέροντα των άλλων.....

Ευτυχισμένοι μαζί

Έχω φάει τρελό κόλλημα με αυτή τη σειρά. Γενικά δεν είμαι φαν της τ.v. Φανταστείτε ότι έχει χαλάσει εδώ και 6 μήνες και δεν έχω βρεί έναν σοβαρό λόγο για να την φτιάξω!! Παρόλα αυτά κάθε χρόνο υπάρχει και μια σειρά που έχει αυτό το κάτι που με τραβάει.... Που την βλέπω?? Μα φυσικά με τη βοήθεια των torrents. Βλέπεις αυτό που θές, όποτε θές, από όπου και αν είσαι, χωρίς διαφημίσεις, χωρίς να παρακαλάς την κεραία! Παρόλο που γενικά δεν ασχολούμε με το downloading ταινειών, το κατέβασμα σειρών της τηλεόρασης δεν το θεωρώ παράνομο αφου έτσι και αλλιώς είναι κάτι το οποίο είναι ούτως 'η άλλως τζάμπα. Θα μου πείτε τα κανάλια κερδίζουν από τις διαφημίσεις που στο torrent είναι κομμένες. Μα και τηλεόραση όταν βλέπω τις κόβω τις διαφημίσεις αλλάζοντας κανάλι... Τελοσπάντων, ο κυριότερος λόγος που κατεβάζω μια σειρά είναι η επιθυμία μου να την δώ παραπάνω από μια φορά και να την έχω ενθύμιο. Ίσως αν αποφάσιζαν τα κανάλια να βγάλουν τις επιτυχημένες σειρές σε dvd να αγόραζα κάποιες από αυτές. Αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Βλέπετε προτιμούν να τις φυλάνε για καβάτζα για τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Πετσοκομμένες και πνιγμένες στις διαφημίσεις σε σημείο που σου προκαλλούν αγανάκτηση.
Μακρυγόρησα πάλι και ξέφυγα από το θέμα του τίτλου. Γιατί μου αρέσει η σειρά?? Καταρχήν θεωρώ ότι έχει πολύ επιτυχημένο cast ηθοποιών. Ο Μπέζος είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς και των θεωρώ ταλαντούχο, με πολύ ωραία και προσεγμένη παρουσία και πολύ καλή φωνή. Συγκεκριμένα προσπαθεί αυτή την παρουσία να την διατηρήσει οσο γίνεται στην πορεία του χρόνου, κάτι το οποίο το θεωρώ πολύ σημαντικό. Είναι κρίμα να βλέπεις ανθρώπους του θεάματος να αφήνονται και να καταντάνε αγνώριστοι, σε σημείο που να τους λυπάσαι. Σίγουρα μια φθορά είναι ανθρώπινη, αλλά μέχρι εκεί. Ιδίως όταν παίζουν ρόλους που απαιτούν μια αξιοπρεπή παρουσία. Όσον αφορά τους υπόλοιπους ηθοποιούς, υπάρχει πολύ καλό δέσιμο, που φαίνεται μέσα από τη σειρά. Το δυνατό όμως χαρτί είναι τα παιδιά. Τα βρίσκω πολύ αυθόρμητα και ταλαντούχα και άκρως εκφραστικά. Το υψηλό επίπεδο των παιδιών φαίνεται ακόμα περισσότερο αν τα συγκρίνεις με την ανάλογη σειρά (βλ. Λατρεμένοι μου Γείτονες), που εκεί θα προτιμούσα απλά να μην υπήρχαν. Δεν θα μπώ στη διαδικασία να κάνω κριτική, αλλά όποιος τα παρακολουθεί και τα δύο και κάνει τον παραλληλισμό, θα καταλάβει. Συνοπτικά μόνο θα πώ δύο παρατηρήσεις. Καταρχήν τα μικρά δεν πείθουν για το ρεαλισμό τους, φαίνεται λες και απλά διαβάζουν το σενάριο. Καμία σχέση με την υποκριτική ικανότητα του "Θανάση" και τις παρέας του... Όσο για τους "Άρη και Λίζα", ότι και να πώ είναι λίγο. Εντάξει , το κοριτσάκι δεν το κατέχει το άθλημα. Δεν φταίει αυτή. Χορεύτρια είναι η κοπέλα και την βάλαν λόγω εμφάνισης, αν και προσωπικά δεν μου αρέσει. Η κορυφή όμως είναι ο Αρούλης.... Ειλικρινά δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Σε σύγκριση με το Μάρκο είναι σαν ο δεύτερος να βγήκε από τη δραματική σχολή και ο πρώτος από σχολική παράσταση. Δεν πείθει καθόλου.... Μόνο ωραιοπάθεια, τσαμπουκά και μια αίσθηση ότι θέλει συνέχεια να δέρνει. Μου θυμίζει κάτι σε Βαν Νταμ. Πλούσια ποντίκια, χωρίς περιεχόμενο. Προσωπικά μου θυμίζει όλους αυτούς του νεόπλουτος επειδιξίες που νομίζουν ότι η μεγάλη μηχανή και οι κοιλιακοί-φέτες είναι το πάν και όλες τρέχουν από πίσω τους. Και όλα αυτά σε μια συσκευασία 17χρονου (άσχετα που φαίνεται σαν 30άρης που έχει μείνει 15 χρόνια στην ίδια τάξη)... Τώρα θα μου πείτε γιατί την παρακολουθώ... Γιατί μου αρέσει πολύ η Γαλανοπούλου, η οποία θεωρώ ότι είναι ταλέντο και μάλιστα προσπαθεί μέσα από το ρόλο της να δείχνει τον πραγματικό της εαυτό....
Τελικός απολογισμός , κατά την άποψή μου φυσικά:
"Ευτυχισμένοι μαζί" vs "Λατρεμένοι μου γείτονες" = 1-0

Μόλις γύρισα από τη σχολή, κομμάτια από τη κούραση, όπως πάντα.... Για τα δεδομένα μου, νωρίς είναι. Συνήθως με πιάνει νύχτα! Σκεφτόμουνα χτές βράδυ τα λόγια της γυτεύτριας για τους λόγους που φτιάχνει κάποιος ένα ιστολόγιο. Δεν κατέληξα κάπου, ίσως γιατί δεν είναι μόνο ένας ο λόγος. Ο κυριότερος όμως για μένα είναι το ότι μπορώ να πώ πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τα έλεγα. Αυτό είναι και το πιο παράξενο. Το γιατί να θέλει κάποιος να μοιραστεί προσωπικές του στιγμές με ανθρώπους που δεν τον γνωρίζουν και πιθανόν να μην καταλάβουν και τι ακριβώς θέλει να πεί. Αυτοί οι άγνωστοι άνθρωποι όμως είναι που πιθανόν κάνουν πιο εύκολο το άνοιγμα ενός ανθρώπου. Σε έναν φίλο φοβάσαι μην εκτεθείς, μην διαρρεύσει αυτά που θα του πείς, ή έστω μην στα πετάξει σε κάποια άσχημη στιγμή. Από την άλλην, ο άγνωστος δεν σε ξέρει. Θα τα διαβάσει, θα πεί την γνώμη του.... μέχρι εκεί. Το φιλοσόφισα πολύ όμως μου φαίνεται. Ίσως τελικά να είναι μόνο η ανάγκη κάθε ανθρώπου να βρεί ένα βήμα για να ακουστεί ο λόγος του, το ψώνιο του ( με την καλή έννοια πάντα), όπως θέλετε πέστε το. Στην τελική όποιος και αν είναι ο λόγος , είναι μια εμπειρία που αξίζει να την ζήσει κανείς. Δυστυχώς όμως , αυτή τη στιγμή πρέπει να ζήσω και την εμπειρία της δουλειάς, όποτε θα τα πούμε το βράδυ πάλι..........

Καλή αρχή......

Έπειτα από διάβασμα για αρκετό καιρό, διαφόρων blogs, αποφάσισα να δοκιμάσω φτιάχνοντας ένα δικό μου. Δεν ξέρω γιατί το αποφάσισα..... Πες από ζήλια, από μόδα, δεν ξέρω... Βέβαια δεν περιμένω ότι κάποιος θα διαβάσει κάτι από όλα όσα θα γράψω. Ίσως και καλύτερα, μιας και η έκθεση-έκφραση δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου χαρτί. Φαίνεται φυσικά και από αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα! Ασυναρτησίες!! Ίσως φταίει η περασμένη ώρα. Για αυτό καλύτερα να μην γράψω κάτι άλλο σήμερα και να δοκιμάσω την τύχη μου αύριο....
Καληνύχτα λοιπόν και τα ξαναλέμε.....