Panos

Μόλις γύρισα από τη σχολή, κομμάτια από τη κούραση, όπως πάντα.... Για τα δεδομένα μου, νωρίς είναι. Συνήθως με πιάνει νύχτα! Σκεφτόμουνα χτές βράδυ τα λόγια της γυτεύτριας για τους λόγους που φτιάχνει κάποιος ένα ιστολόγιο. Δεν κατέληξα κάπου, ίσως γιατί δεν είναι μόνο ένας ο λόγος. Ο κυριότερος όμως για μένα είναι το ότι μπορώ να πώ πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τα έλεγα. Αυτό είναι και το πιο παράξενο. Το γιατί να θέλει κάποιος να μοιραστεί προσωπικές του στιγμές με ανθρώπους που δεν τον γνωρίζουν και πιθανόν να μην καταλάβουν και τι ακριβώς θέλει να πεί. Αυτοί οι άγνωστοι άνθρωποι όμως είναι που πιθανόν κάνουν πιο εύκολο το άνοιγμα ενός ανθρώπου. Σε έναν φίλο φοβάσαι μην εκτεθείς, μην διαρρεύσει αυτά που θα του πείς, ή έστω μην στα πετάξει σε κάποια άσχημη στιγμή. Από την άλλην, ο άγνωστος δεν σε ξέρει. Θα τα διαβάσει, θα πεί την γνώμη του.... μέχρι εκεί. Το φιλοσόφισα πολύ όμως μου φαίνεται. Ίσως τελικά να είναι μόνο η ανάγκη κάθε ανθρώπου να βρεί ένα βήμα για να ακουστεί ο λόγος του, το ψώνιο του ( με την καλή έννοια πάντα), όπως θέλετε πέστε το. Στην τελική όποιος και αν είναι ο λόγος , είναι μια εμπειρία που αξίζει να την ζήσει κανείς. Δυστυχώς όμως , αυτή τη στιγμή πρέπει να ζήσω και την εμπειρία της δουλειάς, όποτε θα τα πούμε το βράδυ πάλι..........