Φιλία μετά το χωρισμό???

Σήμερα μιλούσα με έναν φίλο μου, που πριν δύο μήνες ξεκίνησε μια νέα σχέση. Μιας και είχα καιρό να μιλήσω μαζί του, από τα Χριστούγεννα συγκεκριμένα, αρχίσαμε να λέμε τα νέα μας από τότε. Όταν η κουβέντα έφτασε στη Κ.Δευτέρα, του λέω αυθόρμητα, που πήγατε με την Κ.? Α, μου λέει δεν βγήκαμε μαζί. Πήγα με την Ι. για ουζάκι. Του λέω, δεν εννοείς την πρώην σου? Ναι ρε μ'αυτήν πήγα, μου λέει. Κάγκελο εγώ.
Λοιπόν ειλικρινά αυτή την στάση, την οποία παραδόξως την ακούω από αρκετούς, δεν μπορώ να την καταλάβω. Όσες φορές και αν έχω χωρίσει στη ζωή μου, ο χωρισμός ήταν οριστικός. Διαγραφή τηλεφώνων, και διακοπή κάθε είδους επικοινωνίας. Ούτε καφέδες, ούτε μηνύματα, ούτε τηλέφωνα σε γιορτές και γενέθλια. Φυσικά το ίδιο ίσχυε και από την απέναντι πλευρά τις περισσότερες φορές. Και κάποιες λίγες που μου το πρωτείνανε, μου φαινόταν ποιο πολύ σαν ειρωνία, παρά σαν κάτι θετικό.
Όσες φορές χώρισα, αυτό που ακολουθούσε ήταν μια ψυχοφθόρα μάχη για να ξεχάσω το εκάστοτε πρόσωπο. Είναι δυνατόν λοιπόν να δυσκόλευα οικιοθελώς αυτή τη μάχη ακόμα περισσότερο, έχοντας την άλλην να μου θυμίζει διαρκώς τη παρουσία της? Ίσως μερικοί να μου πούνε ότι εξαρτάται από το είδος του χωρισμού και το είδος της σχέσης. Σίγουρα αν κάποιος κάνει μια σχέση 2-3 μηνών, η οποία ήταν απλώς χαβαλέ και σεξ, να μπορεί πραγματικά να κρατήσει μια επικοινωνία χωρίς να του προκαλλεί πόνο. Αλλά και πάλι αυτό δεν το λές φιλία.... και δύσκολα μπορεί να γίνει. Όσο αδιάφορος και αν είναι κάποιος με το σύντροφό και όσο και αν το έβλεπε για αστείο αυτό που είχαν, πόσο άνετα μπορεί να νιώθει όταν τον ακούει να του διηγήτε τα νέα του ερωτικά κατορθώματα? Δηλαδή να κάτσω εγώ να ακούω από την πρώην μου, μετά από 4,5 χρόνια σχέσης, το ποιον γουστάρει και πόσο καλός είναι στο κρεββάτι? Αυτό το θεωρώ το λιγότερο μαζοχισμό αισχίστου είδους. Ακόμα χειρότερα αν η σχέση ήταν ουσιαστική, πολύχρονη και με σχέδια για το μέλλον. Εκεί τι να πείς? Θα κάνεις φίλο αυτόν που ξεπούλησε όλα τα όνειρα που κάνατε μαζί? Πέρα από αυτό, αυτού του είδους οι σχέσεις τελειώνουν συνήθως με πολύ άσχημο τρόπο, που κάνει την ιδία της φιλίας ακόμα ποιο περίεργη. Είναι σαν να μου λένε ότι θα πάω να κάνω φίλο μου, αυτόν που μου την έφερε, που με πλήγωσα, που έπαιξε με τα συναισθήματα που επένδυσα σε αυτόν. Εσείς θα τον κάνατε φίλο? Μάλλον στο ξύλο θα τον σπάγατε. Η μόνη περίπτωση που μπορεί να κρατήσει κάποιος επαφή, είναι γιατί αποσκοπεί σε κάτι. Είτε επανασύνδεση, είτε εκδίκηση. Και τα δύο είναι εξίσου άσχημα. Το πρώτο γιατί σπάνια πετυχαίνει και συνήθως πληγώνεσαι περισσότερο, αφού εκεί που ελπίζεις, σκάει μύτη το νέο φλερτ και εσύ κάθεσαι και ακούς πράγματα που σε κάνουν να θέλεις να πέσεις από το παράθυρο. Το δεύτερο πάλι, γιατί όλοι ξέρουμε τις συναίπειες τησ εκδίκησεις. Κρύο πιάτο με εξίσου κρύα ικανοποίηση....
Ορμόμενος από μια πρόσφατη σχετικα εμπειρία μου θα πιάσω το θέμα και από μια άλλη οπτική γωνία. Του να είσαι εσύ ο επόμενος μια τέτοιος σχέσης και να πρέπει να ανεχτείς τη φιλία του πρώην που θα μπαινοβγαίνει ανάμεσά σας και έχει το θράσος να βγαίνεται και παρέα.. Δηλαδή,εγώ, η κοπέλα μου και ο πρώην της. Τι αλλοπρόσαλλη τριάδα..... Καταρχήν όλοι έχουμε μέσα μας μια τάση να αντιπαθούμε τους πρώην των άλλων..... Ποιός θέλει ένα σύντροφο που να του λέει κάθε τρείς και λίγο τι έκανα με όλους/λες τους άλλους? Πόσο μάλλον να είσαι υποχρεωμένος να τον τρώς και στη μάπα. Και έρχονται οι τσακωμοί, οι ζήλιες και οι φασαρίες. Έχω πετύχει περίπτωση του να τα φτιάχνει κάποιος με τη φίλη της πρώην του και ο φίλος του με τη πρώην του και όλοι μαζί να βγαίνουν για ποτό. Τι στο καλό να κάνουν? Πέραν του ότι ο φίλος μου τα έφτιαξε με την δικιά μου, που σημαίνει ότι μπορεί να τη γούσταρε και όσο ειμασταν μαζί, πράγμα ανεπίτρεπτο σε μια αληθινή φιλία, το όλο σκηνικό δεν είναι κομματάκι άρρωστο? Επιστρέφοντας και σε αυτό που είπα πρίν, για τη σκόπιμη φιλία, ποιος θα ήθελε να έχει ανάμεσα στα πόδια του κάποιον που περιμένει την ευκαιρία να πάει με την κοπέλα του? Θα μου πείτε ας, είσαι καλύτερος, να μην τον επιλέξει. Μα άμα η σχέση που είχανε ήταν μεγάλη και σοβαρή και η τύπισσα δεν τον έχει ξεπεράσει, όσο και να προσπαθώ, ποτέ δεν θα είμαι σίγουρος. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα με τέτοια περιστατικά...
Σίγουρα όλα αυτά είναι προσωπικές μου σκέψεις και κάποιος άλλος να τα βλέπει διαφορετικά. Εγώ πάντως δεν κατάφερα ποτέ να κάνω κάτι παρόμοιο. Όλα τελείωναν ολοκληρωτικά. Ίσως γιατί όλες μου οι σχέσεις είχανε άσχημο τέλος και κανείς δεν θα ήθελε να ρίξει τα μάτια του επάνω σε έναν άνθρωπο που του φέρθηκε προδωτικά, ύπουλα, και του προκάλεσε τόσο πόνο. Ακόμα όμως και σε αυτές που φέρθηκα εγώ έτσι, θα ήταν θράσος μου και να ζητήσω κάτι τέτοιο από τη κοπέλα που πλήγωσα.....Ίσως το μόνο που θα εισέπραττα ως απάντηση να ήταν ένα ηχηρό χαστούκι, που θα το άξιζα και για ότι έκανα, αλλά και για το θράσσος μου να παραστήσω το φίλο.....